Briquetting Industry, Technlogy and Progress

امروزه بریکت­ سازی به عنوان صنعتی شناخته شده در زمینه فرآوری مواد جانبی ایجاد شده در صنایع مختلف مطرح می ­باشد. با استفاده از این تکنولوژی، مواد با دانه ­بندی ریز و ناهمگن به بریکت هایی با ابعاد و شکل مشخص تبدیل شده، به طوری که بهبود عملکرد آنها در کاربرد مورد نظر را در پی خواهد داشت.

تکنولوژی بریکت سازی از قدمتی حدود 200 ساله برخوردار بوده به طوری که صنایع مختلفی از آن، جهت بهبود عملکرد فرآیند های خود استفاده می کنند.

فلسفه وجودی صنعت بریکت سازی را می ­توان “استفاده بهینه از مواد جانبی و کم بازده تولید شده در صنایع مختلف” عنوان کرد. اما در دهه اخیر کاربردهای جدیدی از صنعت بریکت سازی معرفی شده که اهمیت این صنعت را بیش از پیش نمایان کرده است.

استفاده بهینه از مواد جانبی تولید شده در هر صنعتی، همواره به عنوان چالشی بزرگ جهت نیل به شعار توسعه پایدار و افزایش بهره وری تولید در آن صنعت مطرح بوده است. در اکثر صنایع، در حین فرآیند تولید، همواره مقادیری مواد جانبی ایجاد می گردد که عمدتا به واسطه دانه بندی ریز، امکان استفاده مؤثر از آنها وجود ندارد. لذا این مواد که گاها ارزش قابل توجهی نیز دارند تنها به واسطه محدودیت های ابعادی، نمی توانند مانند مواد درشت دانه تر مورد استفاده قرار گیرند. این موضوع می تواند اثرات منفی قابل توجهی بر راندمان تولید و همچنین توجیه پذیری اقتصادی فعالیت صنایع مورد نظر داشته باشد. در اینجاست که نقش تکنولوژی بریکت سازی نمایان شده به طوری که با کمک آن می توان استفاده مؤثر از مواد جانبی را میسر نمود. بدین ترتیب هم مواد جانبی ارزشی معادل و گاهی بیشتر از مواد اصلی پیدا می کنند و هم از بروز مشکلات زیست محیطی پیرامون ورود این مواد به طبیعت جلوگیری خواهد شد.

زمینه های کاربردی صنعت بریکت سازی:

از جمله صنایعی که به طور گسترده از این تکنولوژی استفاده می نمایند می توان به موارد زیر اشاره نمود:

• آهن و فولاد (آهن اسفنجی، مواد جانبی واحد های احیای مستقیم و فولادسازی)
• مواد معدنی (زغال سنگ، کک، دولومیت، منگنز، فروآلیاژ ها، آلومینا، آهک و … )
• مواد شیمیایی (سولفات­ ها، کربنات ­ها، کلرید ها، سیانید ها، برومید ها و …)
• کودهای شیمیایی کشاورزی
• مواد شوینده و بهداشتی

یکی از قدیمی ترین زمینه های کاربرد تکنولوژی بریکت سازی، صنعت زغال سنگ است. در طی تمدن بشری، زغال سنگ همواره به عنوان یکی از منابع اصلی انرژی شناخته شده است. از طرف دیگر، این ماده به عنوان عامل احیاء کننده (Reductant) در بسیاری از صنایع تولید فلزات مورد استفاده قرار می گیرد. اما در حین فرآیند استخراج زغال سنگ، همواره مقادیر قابل توجی نرمه زغال سنگ بدست می آید (5 تا 10 درصد) که همان طور که پیش تر اشاره گردید، به واسطه محدودیت های ابعادی، جهت استفاده مؤثر از آن از تکنولوژی بریکت سازی استفاده می شود. بریکت تولید شده از نرمه زغال سنگ به واسطه دانه بندی و شکل ظاهری یکنواخت و همچنین دانسیته بیشتر در مقایسه با زغال سنگ، معمولا از ارزش اقتصادی و عملکرد مطلوب تری برخوردار است.